W Kłóbce czas się zatrzymał. Łapiemy oddech w kujawsko-dobrzyńskim parku etnograficznym.

Kłóbkę odwiedziliśmy jeszcze w tegoroczne wakacje. Zamiast pokazywać dzieciakom, które przyleciały do nas na wakacje z drugiego kontynentu tętniącą życiem Manufakturę czy zalaną tłumem ulicę Piotrkowską wybraliśmy kujawsko-dobrzyńki park etnograficzny położony nieopodal Lubienia Kujawskiego. Chcieliśmy przybliżyć im niepowtarzalny klimat dawnej, prawdziwej polskiej wsi pachnącej chlebem i przywołującej wiele wspomnień szczególnie starszym pokoleniom dla których większość eksponatów i prac wykonywanych na terenie muzeum było codziennością. 

Przyznam szczerze, że zarówno oni jak i my - dorośli, na chwilkę przenieśliśmy się w czasie zapominając o teraźniejszości. Na własne oczy mogliśmy zobaczyć warsztaty rzemieślnicze takie jak olejarnie, kuźnie oraz garncarnie. Od środka zwiedzaliśmy stary młyn i poznawaliśmy funkcjonowanie misternie wykonanego mechanizmu. W zagrodach nie brakowało małych chlewików, obórek czy przydomowych ogródeczków. Nieopodal pasieki słychać było pszczoły, a na trawie wypasały się kozy i owce. Dzieciaki miały przyjemność klęczeć na grochu w starodawnej szkole, a my zasiąść w karczmie, którą niegdyś prowadził żyd. W izbach mieszkalnych wszechobecny folklor i wizerunki Matki Boskiej przypominały mi dom mojej sąsiadki, który liczył jedno pomieszczenie na środku którego stał tapczan przykryty kolorową pasiastą narzutą i w oknie którego poutykane były święte obrazki chroniące przed burzą i wszelkimi nieszczęściami. Wiele zobaczyliśmy ale jeszcze więcej usłyszeliśmy na temat ówczesnych tradycji, zwyczajów, a także obrzędów. 

Poza sektorem wiejskim na terenie skansenu znajduje się również sektor dworsko-parkowy. O ile dwór zwiedziliśmy sumienie skrupulatnie słuchając przewodnika o tyle alejami grabowymi akacjowymi czy świerkowymi "przespacerowaliśmy" się niczym błyskawica - komary. 

Do miejsca z pewnością wrócimy jeszcze nie raz. 

Uważamy, że czas spędzony w kujawsko-dobrzyńskim parku etnograficznym nie był czasem straconym. Brawa za kultywowanie tradycji i pokazywanie tego co dawniej było codziennością. 

Jeżeli macie ochotę zaznajomić się z historią powstania muzeum, a także poznać godziny, w których możecie wybrać się w tą niezapomnianą podróż - zapraszam na stronę KLIK. Jestem ciekawa co powiecie o tym miejscu.